به گزارش پایگاه خبری – تحلیلی فردونیوز؛حجت‌الاسلام سید جواد نورموسوی در گفت وگو با خبرگزاری حوزه، با اشاره به مبعث پیامبر رحمت (ص)، گفت: دوست داریم زندگی‌هایمان، سرشار از صمیمیت و خونگرمی و صفا باشد. حریم انسان‌ها و حرمت همگان، محفوظ بماند و معاشرت‌هایمان نشأت گرفته از "فرهنگ قرآنی" و تعالیم مکتب باشد و این، یعنی «زندگی مکتبی».

وی افزود: پایداری و استحکام رابطه‌های مردمی، در سایه رعایت نکاتی است که برگرفته از "حقوق متقابل" افراد جامعه باشد. در اینکه "چگونه باید زیست" و چه‌سان با دیگران باید رابطه داشت، نکته‌ای است که در بحث "آداب معاشرت" می‌گنجد.

این مبلغ بین الملل، بیان کرد: بر خلاف فرهنگ غربی، روح و محتوای فرهنگ دینی ما بر پایه "ارتباط "، "صمیمیت"، "تعاون "، "همدردی" و "عاطفه" استوار است. جلوه‌های این فرهنگ بالنده نیز در زندگی پربار نبی مکرم اسلام دیده می‌شود.

وی گفت: اخلاق خوش به معنای معاشرت نیکو و برخورد نیک با دیگران می‌باشد. هرکسی که خوش اخلاق باشد، با مردم خوش‌رفتاری کند، با لب خندان سخن بگوید، در مقابل حوادث و مشکلات بردبار باشد محبوب همه است، دوستانش زیادند، همه دوست دارند با او رفت‌وآمد کنند، عزیز و محترم است، بر مشکلات و دشواری‌های زندگی و امور اجتماعی پیروز می‌گردد.

حجت‌الاسلام نورموسوی بیان کرد: هر چه علم و صنعت پیش می‌رود نیاز بشر به اخلاق، افزایش می‌یابد و لازم است به موازات آن دستورات اخلاقی پیامبران کاملاً مورد عمل و نظر قرار گیرد، زیرا دنیای دانش و صنعت فقط وسایل و ابزارهایی در اختیار بشر می‌گذارد اما هیچ تضمینی ندارد تا جلوی سوءاستفاده از آن را بگیرد.

وی اظهارکرد: بالا رفتن آمار جرایم، جنایات، فساد، تبهکاری و.. در جامعه به خصوص رهبران دنیا، روشنگر همین حقیقت است؛ اگر اخلاق که بخشی از مکتب پیامبران است در جامعه حکمفرما نباشد علم و صنعت نمی‌تواند سعادت و آرامش بشر را تضمین کند.

این مبلغ بین الملل، اظهارکرد: این صفت ارزنده یکی از بهترین عوامل پیشرفت برای فرد و جامعه است که سبب گرمی و صفا و صمیمیت و محبت میان انسان‌ها شده و روح شخص و کسانی که با او معاشرت دارند آرامش می‌بخشد. برای رسیدن به این صفت الهی باید از بداخلاقی که انسان را میان مردم مورد تنفر قرار می‌دهد و آدمی را از نعمت محبت و انس با دیگران و لذت بردن از دوستان و از زندگی محروم می‌کند اجتناب کرد.

حجت‌الاسلام نورموسوی بیان کرد: اخلاق خوب برای تمام افراد بشر چه در زندگی فردی و چه در زندگی اجتماعی لازم است اما برای کسانی که بار مسئولیت رهبری و هدایت جامعه را به عهده دارند ضروری‌تر به نظر می‌رسد. بهترین سلاح رهبران اخلاق آنان است.

وی گفت: اخلاق عالی پیامبر اسلام، امواج انقلاب مقدسی اسلام را در جهان پدید آورد و در سایه این خُلق عظیم، انسان‌هایی تربیت شدند که نمونه‌های اخلاقی تاریخ به شمار می‌آیند. اخلاق حضرت محمد (ص) آنقدر عالی و پرارزش است که خداوند باری تعالی آن را خلق عظیم یاد کرده است.
حجت‌الاسلام نورموسوی افزود: ابعاد شخصیت نبی اکرم را هیچ انسانی قادر نیست به نحو کامل بیان کند و تصویر نزدیک به واقعی از شخصیت آن بزرگوار ارائه نماید. آنچه ما از برگزیده پروردگار عالم و سرور پیامبران سراسر تاریخ شناخته و دانسته‌ایم، سایه و شبحی از وجود معنوی و باطنی و حقیقی آن بزرگوار است؛ اما همین مقدار معرفت هم برای مسلمانان کافی است تا اولاً، حرکت آنها را به سمت کمال تضمین کند و قله انسانیت و اوج تکامل بشری را در مقابل چشم آنان قرار بدهد و ثانیاً، آنها را به وحدت اسلامی و تجمع حول آن محور تشویق کند.

وی گفت: پیامبر اسلام، با اینکه مقام رسالت و نبوت را داشت ولی زندگی و معاشرت او در اجتماع آن چنان ساده و بی‌پیرایه بود که اگر در میان جمعی می‌نشست، ناشناس مجبور بود بپرسد: کدامیک از شما محمد (ص) است.

حجت‌الاسلام نورموسوی یادآورشد: ایشان هیچ گاه گرفتار تجمل و فریفته ظاهری دنیا نگشت. پیامبر اسلام با جملات کوتاه و پرمعنی سخن می‌گفت و هیچ‌گاه سخن دیگری را قطع نمی‌کرد. هنگام سخن گفتن ترشرو نبود و کلمات ناهنجار و خشن به کار نمی‌برد. هر گاه به مجلسی وارد می‌شد در اولین جای خالی می‌نشست و مقید نبود که بر بالای مجلس بنشیند.

این استاد حوزه، بیان کرد: ایشان هیچگاه اجازه نمی‌داد کسی پیش پایش بایستد، ولی نسبت به دیگران احترام می‌کرد. به هیچ‌کس دشنام نمی‌داد و از کسی بدگویی نمی‌کرد. حضرت محمد تنها به خاطر خدا و دین غضب می‌کرد. در مسافرت‌های دسته جمعی به سهم خود کار می‌کرد و هیچ‌گاه سربار دیگران نبود. دوست نداشت امتیازی بین او و دیگران باشد.

حجت‌الاسلام نورموسوی، بیان کرد: از دیگر خلقیات خاص پیامبر اکرم (ص) آن بود که ایشان هیچ وقت به کسی اجازه نمی‌داد ضد دیگری سخن بگوید. در حیا و شرم حضور بی‌مانند بود. پرحوصله، با حلم و گذشت بود. ایشان همه را احترام می‌کرد، فضیلت و بزرگی را به ایمان عمل می‌دانست و نظری به ثروت و جاه و مقام نداشت. هر گاه شخصی به او بی‌احترامی می‌کرد در صدد انتقام برنمی‌آمد.

وی گفت: پوزش عذرخواهان را می‌پذیرفت. به هر کس می‌رسید ابتدا به او سلام می‌کرد. در جمع مردم، همیشه بشّاش بود. تنها که می‌شد، آن وقت غم‌ها و حزن‌ها و همومی که داشت، آن‌جا ظاهر می‌شد. هموم و غم‌های خودش را در چهره خودش جلوی مردم آشکار نمی‌کرد. بشّاش بود. اگر کسی او را آزرده می‌کرد، در چهره‌اش آزردگی دیده می‌شد؛ اما زبان به شکوه باز نمی‌کرد.

استاد و مبلغ بین المللی حوزه، بیان کرد: حضرت پیامبر (ص)، همیشه کودکان را مورد ملاطفت قرار می‌داد؛ با زنان مهربانی می‌کرد؛ با ضعفا کمال خوش‌رفتاری را داشت. با اصحاب خود شوخی می‌کرد و با آنها مسابقه اسب سواری می‌گذاشت.

وی گفت: ایشان هیچگاه احدی را مذمت و سرزنش نمی‌فرمود و لغزش‌ها و عیوب‌شان را جست‌وجو نمی‌کرد. فریاد و پرخاش و فحاشی و عیب‌جویی از ساحت پاکش دور بود؛ چنان که هرگز کسی را با کلام خود نیازارد و فرمود خداوند مردمان کینه‌توز و بخیل و بدخوی و بدزبان را دشمن می‌دارد. با کسی قهر نمی‌کرد و اگر کسی را سه روز نمی‌دید از احوالش جویا می‌شد.

حجت‌الاسلام نورموسوی یادآورشد: ایشان در عین سادگی، کفشش را می‌دوخت و گوسفندش را می‌دوشید. هرگز دیده نشد که در حضور کسی پای خود را دراز کند یا با تحقیر به کسی اشاره نماید.
این استاد حوزه بیان کرد: صدها نکته آموزنده در زندگی رسول مکرم اسلام به عنوان درس و رهنمود برای رهبران جامعه وجود دارد که مواردی از آن دراینجا آمده است. جای این سوال باقی می‌ماند چند درصد کارگزاران ایران فعلی، اخلاق پیامبر را پیش گرفتند؟!

معرفی چند کتاب درباره پیامبراعظم(ص) و بعثت

در سالروز عید بزرگ مبعث به معرفی اجمالی چند کتاب خواندنی درباره سیره پیامبر اعظم(ص) و بعثت نبوی پرداخته ایم تا در این روز عزیز نیز از یار مهربان غافل نباشیم.

در خصوص بعثت پیامبر اکرم (ص) و به خصوص چگونگی هدایت انسان‌ها در دوران زندگی در مکه و سپس برپایی حکومت اسلامی از سوی ایشان در مدینه، کتاب‌های تاریخی متعددی نوشته شده، هر چند که تعداد آنها زیاد نیست. با این وجود در خصوص مبعث و سیره پیامبر (ص) می‌توان به برخی از آثار شاخص اشاره کرد که از آن جمله می‌توان به کتاب" مبعث پیامبر (ص): صلح و آشتی" نوشته حسین حسین زاده نطنزی اشاره کرد که سال ۸۹ از سوی انتشارات اشک یاس به زیور طبع آراسته شد.

نبوت، معجزات و ویژگی‌های پیامبر اسلام (ص) موضوع این اثر است که با استناد با آیات قرآن و روایت معصومین (ع) به آن پرداخته شده است. عمده این مطالب پیرامون موضوعاتی مانند اسوه بودن حضرت رسول (ص)، راز ختم نبوت، فرق انبیا و رسل، کلمات قصار وی، وصایای و سفارشات آخرین رسول خدا و خطبه حجة الوداع است.

" زندگانی پیامبر گرامی اسلام، محمد مصطفی (ص) " دیگر کتابی است که به همت انتشارات محبان الحسین (ع) در سال ۸۰ نوشته شده و محمد تقی مدرسی و دیگران در نگارش آن زحمت کشیده اند.

در کتاب" سیره چهارده معصوم (ع) " نوشته مرحوم حجت الاسلام و المسلمین محمد محمدی اشتهاردی که سال ۸۱ منتشر شده نیز در بخشی از کتاب به زندگانی و سیره پیامبر اکرم (ص) از جنبه‌های مختلف پرداخته شده است.

" پیامبر رحمت" عنوان کتاب دیگری است که نویسنده اش، آقای سید علی میر شریفی است و این اثر خواندنی به همت انتشارات سمت، چاپ شده است.

در واقع این اثر، کتابی است مختصر که درباره سیره رسول گرامی اسلام (ص) نگاشته شده است. مؤلف این کتاب از اساتید برجسته تاریخ حوزه علمیه قم است. او در این کتاب از شیوه معمول مورد قبول مورخان و محققان عرصه تاریخ که کشف حقیقت مبتنی بر نصوص تاریخی در پرتو قرائن و شواهد است پیروی کرده و سعی نموده تا ناگفته‌ها و کم گفته‌ها و مشکلات و معضلات سیره را بیان نماید.

نویسنده در مقدمه کتاب معرفی ای اجمالی از جزیرة العرب، اوضاع جغرافیایی و اقتصادی و نیز وضعیت سیاسی و اجتماعی و دین و فرهنگ آن سامان ارائه می‌دهد و سپس طی سه فصل به بررسی سیره پیامبر اکرم (ص) می‌پردازد.

" تاریخ پیامبر اسلام‌" کتاب خواندنی دیگری است به قلم دکتر محمد ابراهیم آیتی که سال‌ها پیش از سوی دانشگاه تهران منتشر شده است.

جالب اینکه این کتاب از سوی شهید مطهری به عنوان یکی از آثار فاخر در سیره نبوی معرفی شده است. شهید مطهری در تمجید از مقام علمی ایشان چنین یاد می‌کند: «آقای آیتی یک مورّخی است نسبت به تاریخ صدر اسلام، من به جرأت می‌توانم بگویم در همه تهران و شاید در همه کشور کسی نداریم که به تاریخ صد ساله اول اسلام مثل آقای آیتی احاطه داشته باشد. کسی مثل او نیست که به جزئیات این قسمت از تاریخ احاطه و اطلاع داشته باشد. این مرد بر تمام متون تاریخی این قسمت مسلط است و جزئیاتش را می‌داند. اگر مثلاً از جنگ بدر بپرسید، یک یک آدم‌هایش را می‌شناسد. حتی گاهی می‌گوید پدرش کیست، مادرش کیست، خویش و تبارش کیستند. حرفی که این مرد بگوید سند است….» (کتاب ده گفتار، ص ۲۴۶

پایان پیام