صحبت از مردی است خونگرم و دوست داشتنی، مرحوم سیدشفیع عمادی که یک عمر آبرو و اعتبار خود را برای جلب کمک و رفع حوائج نیازمندان حرج کرد، مردی که زبانش کلیدی بود برای باز کردن قفلها و قدمش وقف شده بود برای رفع حوائج مددجویان.

مرحوم عمادی گرچه در طول سال در خدمت مددجویان، تشکل های معلولین، نابینایان و ناشنوایان و... بود و نزد خیرین آبرو داشت و این آبرو را برای کمک به محرومین هزینه می کرد. 

اما ماه مبارک رمضان برای عمادی ماه متفاوتی بود، شب و روز مشغول بود، از دفاتر علما گرفته تا حرم و جمکران، از صنایع شکوهیه گرفته تا کوچه عالیباف و شرکت ژال و لینا و... همه جا سر میزد و رو میزد و جلب کمک می کرد. 

صندوق های عید_فطر را با لذتی خاص می شست و آماده می کرد، چنان ذوق و شوقی برای این امور داشت که سر از پا نمی شناخت و این دو سال جای خالی عمادی مهربان در سفره نیازمندان محسوس است. 

از خدا می خواهیم عمادی ما سرسفره کریم اهل بیت میهمان و متنعم باشد و باشند کسانی که راهش را ادامه دهند.

پایان پیام