نویسنده این یادداشت، فرصت و سعادت داشت که سردار شهید علی آقازاده را بشناسد و با او چندی هم کلام و هم نشین باشد. اکنون و در پی شهادت او، اشاره به بعضی ویژگی های او را مفید می دانم.
اول آنکه آن شهید، از همان سالهای کودکی و نوجوانی با ایمان بود. او در مجالس هیأت های مذهبی، به ویژه هیات فاطمه الزهرا حضوری مستمر داشت. تردیدی ندارم که شهادت، هدف او بود و  آن ایمان ناب سبب شده بود  علی در بیابان‌های سوریه، وصال محبوب را بجوید.
دوم آنکه  شهید علی آقازاده با نگاهی ایدیولوژیک، برای دفاع از ایران و نظام جمهوری اسلامی، خالصانه تلاش می کرد و در این راه از  هیچ فداکاری فروگذار نمی کرد. تا جایی که خانواده خود را در این سالها با خود به سوریه برد
سوم اینکه او، بسیار خوش اخلاق بود. تواضع، و خوشرویی از صفات آشکار او بود. شهید آقازاده هرچند با نویسنده این یادداشت درباره بعضی موضوعات سیاسی اختلاف نظر داشت، اما هیچ گاه تند زبانی و درباره دیگران بدگویی نکرد. او هرچند آماده بود از مرزهای ایران پاسداری کند اما مایل نبود از مرز اخلاق عبور کند.
شهادت علی برای او، تحقق هدفی والا بود. امیدوارم خداوند به خانواده خوشنام او- که به ایمان، شهره اند، به ویژه به پدر و مادرش - که برای سومین بار در زندگی خود به سوگ فرزند می نشینند- صبر عطا کند.

پایان پیام